Khaosan Palace, Bangkok, 23:24
Om de imposante titel uit te leggen, willen we jullie vertellen over de eerdere keren dat we samen op vakantie zijn geweest. Dan waren we een weekje in een Europese stad, en benutte we iedere minuut van de dag aan het bezoeken van de lokale pracht en praal. Omdat we deze keer iets langer weg zijn, hebben we onszelf voorgenomen om lekker rustig aan te doen. Alles op z’n tijd.
Afgelopen nacht is dit al totaal mislukt, door de wereldrecordpoging van Stef in categorie ‘Snelste voedselvergiftiging door een wereldvreemde westerling’. Na een al niet heel lekker buikgevoel besloot hij namelijk een bijzonder pittig rijstgerecht te bestellen, resulterend in maarliefst vijf keer kotsen gedurende de nacht. Een persoonlijk record, petje af Stef.
De volgende ochtend is alles gelukkig weer koek en rijst. We besluiten even af te stappen van de Thaise keuken en gaan bij een koffietentje wafels en tosti’s eten. Terwijl we op het eten wachten, kijkt Stef tevreden naar zijn zwarte wandelschoenen. Stef’s moeder heeft deze namelijk net voor de reis nog even schoongemaakt (nogmaals bedankt moeders), waardoor ze extra glimmen. Tuurlijk, je zou ze niet naar een bruiloft dragen, maar in vergelijking met je doorsnee boswachter wandelschoen zijn ze zo lelijk nog niet. Hij besluit deze gedachte enthousiast met Simone te delen. Simone antwoordt dat ‘we hier niet samen hadden gezeten als je die schoenen op de eerste date had aangedaan’. Stef doet alsof hij het niet gehoord heeft en eet verdrietig zijn laatste stukje tosti op.
We droppen onze spullen bij een nieuw hotel en bezoeken vervolgens onze allereerste tempel genaamd ‘WatPho’. De overkoepelende tempel is een soort grote wijk, met daarin allerlei kleine en grote tempels. Het lijkt op het eerste gezicht een soort Aldi-versie van het Sprookjesbos. Een kitscherige verzameling van tirelantijntjes en Buddha-beelden. Desondanks is het op sommige plekken ook heel erg bijzonder; centraal in de tempel staat een groot gebouw waarin een enorme Buddha op zijn zij ligt te chillen. Eenmaal aangekomen bij de voeten van het beeld, zegt Simone dat ze deze op billen vindt lijken.
Hoe langer we er zijn, des te meer vragen we krijgen over het Boeddhisme. Zijn katten heilig binnen het geloof (aangezien we ze overal tegenkomen), wat zijn de ‘winden in het lichaam’ en hoe wordt je een monnik? We hebben in ieder geval geleerd dat het hoofd van een persoon heilig is, omdat het hoofd het dichtst bij de hemel staat, en dat je deze daarom niet mag aanraken. Zeker niet het hoofd van een monnik. Niet dat we de constante drang hebben om iedereen over de bol te aaien, maar toch fijn om te weten. De voeten worden om dezelfde reden als goor beschouwd; Je mag niet met je voeten wijzen en je mag zeker niet met je voeten op het hoofd van de koning gaan staan. Dit geldt voor zowel de bankbiljetten met zijn hoofd, als zijn echte hoofd.
Over de koning gesproken; in Thailand zul je niet snel een LuckyTV zien waarin de koning verkondigt geen nummer te zijn. Het koningshuis is overal langs de weg afgebeeld in grote, gouden lijsten. Daarbij is de helderheid van de afbeeldingen helemaal omhoog gegooid, vermoedelijk om de afgebeelde personen er zo blank mogelijk uit te laten zien. Dit schijnt in Thailand een teken van status en rijkdom te zijn; Nogal stom als je het ons vraagt.
Als laatste beklimmen we een berg, met daarop nog een tempel. Op de berg zitten redelijk wat muggen, dus smeren we ons in met deet. Stef ruikt aan de arm van Simone en zegt vervolgens dat zijn deet stinkt. Simone heroverweegt haar levenskeuzes en besluit de beklimming te vervolgen. Op het topje zien we de zon ondergaan onder de hoge gebouwen van Bangkok en de stad transformeren naar haar nachtelijk gedaante. Het is niet het mooiste aanzicht wat we ooit gezien hebben, maar de stad heeft door haar chaotische, ruwe, soms ronduit lelijke uitstraling tóch iets bijzonders.
Op de berg staan een heleboel monniken samen te zingen. Na een minuut of tien beginne ze een soort doek om een beeld in het midden van de tempel te wikkelen. Wij vinden het allemaal maar ingewikkeld en dalen de berg weer af om ergens een pizza te gaan eten. Morgen Bangkok weer verder verkennen en in de avond met de nachttrein naar Chiang Mai. Kan Stef zijn benen strekken in de trein? Is Simone na 2 nachten haar supersonische inklaptandenborstel al verloren? Je leest het de volgende keer!