Honderd in Laos
Wat is beter dan een waterval? Honderd watervallen! Daarom gaan we vandaag de zogeheten ‘Honderd Watervallen Trekking’ bewandelen, een tocht waarvoor medebackpackers speciaal naar Nong Khiau komen. De naam is ietswat misleidend, aangezien het eigenlijk gewoon een hele lange, aangesloten waterval is, waarbij je van het ene in het andere stuk loopt.
We arriveren vroeg in de ochtend bij de Q-bar, waar eigenaar Sammy ons aan ‘Big’ voorstelt, onze gids. We worden vergezeld door Cap, een vriendelijke jongedame uit Frankrijk. We stappen met z’n vieren in een opgevoerde kano, waarmee we via de Mekong rivier naar een nabijgelegen plaatsje varen.
Na een kleine rondleiding door het armoedige, maar gelukkige dorpje, starten we aan onze klim. De tocht loopt door rijstvelden, bergvlaktes en bijzonder gladde riviertjes. ‘Be careful to not go on je muil’, zeggen we tegen Cap. Nog geen honderd seconden later gaat Stef op zijn muil.
In het blog ‘Kots en tempels’ beschreef Stef de liefde die hij voelt voor zijn favoriete reisitem: de supersonische, waterdichte, bergopvretende Lowa wandelschoenen. Deze liefde slaat om in een haat/liefde relatie wanneer hij bij de eerste de beste waterval tot zijn knieën in een plas water stapt. Want hoe supersonisch je schoenen ook zijn, aan het gat aan de bovenkant kun je niet zoveel doen. En zo goed de schoenen het water buiten houden, zo goed houden ze het ook binnen; uren op rij banjert Stef met een plas tot zijn enkels door de rimboe. Tegen de tijd dat we terug zijn, heeft hij de voeten van een honderd jaar oude opa. Gelukkig verzacht een lokaal gestookt drankje alle pijn.
Eenmaal terug in ons hotel vertelt Simone Stef dat hij even op de gang moet wachten. Waarom wil ze niet zeggen, alleen dat het maar vijf minuutjes zal duren. Deze vijf minuten transformeren wegens technische problemen in 50 minuten, maar zijn het wachten honderd procent waard. Pap, mam, Stijn, Fabrice, Gijs, Jeroen, Esther en Tonnie, Ralph, Iris, Gert en Gonda, Ties, opa en oma, Teun, Marcel en Marjan, Mirli en Niels, Lizet, Ingrid en Rogier, Martijn, Wesley, Michel, Joep, Anne en Sven, Heidy en Johan, Bram, Julian, Luuk en Bjorna, en natuurlijk Max, honderdmaal dank voor de bijzondere verrassing.
Na de benodigde opfrissing klimmen we ons hotel uit richting het restaurant, waar Simone de dag van tevoren een klein feestje heeft georganiseerd. Onderweg komen we in contact met een onheilspellend groepje zwarte geiten. Ze staren ons aan alsof ze over een achtste zintuig bezitten en onze gedachten aan het lezen zijn. Middels intensief terug-gestaar van Simone bereiken we het restaurant heelhuids.
Bij binnenkomst verschijnt er een enorme glimlach op Stef’s gezicht. Het gezin wat het restaurant runt heeft een hoekje versierd met niet in de omgeving passende kerstverlichting en ballonnen. Het ziet er knullig, maar knus uit.
We genieten van ons rijstige feestmaal en staan vervolgens op het punt om te gaan betalen. Dat mag niet van de eigenaresse; we moeten nog eventjes aan onze tafel gaan zitten. Vanavond is haar hele familie in het restaurant komen eten, en gniffelend kijken ze allemaal onze kant op. Stef gniffelt ongemakkelijk terug.
En dan gaan plots de lampen uit. Een parade van kinderen komt de keuken uit gelopen, verlicht door de verjaardagstaart die de eigenaresse in haar handen heeft. Al zingend lopen ze richting onze tafel, waar Stef vol verwondering zit te wachten tot hij de kaarsjes uit mag blazen.
Na zelf een stukje gepakt te hebben, delen we de taart met de familie. Met handen en voeten gaan de jongste kinderen ermee aan de haal, terwijl de ouders ons hartelijk bedanken en wij hen. Onze avond eindigt hier echter nog niet; we hebben Sammy de bareigenaar belooft om nog wat cocktails te komen drinken. Met een volle buik schuiven we aan bij het happy hour, wat speciaal voor ons nog even wordt verlengd.
Stef is net bijgekomen van de schrik wanneer de lampen nogmaals plots uitgaan. Terwijl de vorige cake nog in zijn maag aan het verteren is, komt er achter de bar een pannenkoek tevoorschijn met daarop een kaars. Al zingend zet Sammy de taart voor Stef neer en schud hem de hand. Je zou denken dat het de tweede keer minder leuk is, maar niets is minder waar.
We drinken nog wat biertjes met Sammy en leren van hem dat Laotianen hun verjaardag helemaal niet vieren. De reden ervoor is afkomstig uit het Boeddhisme: Sammy is van zijn achtste tot zijn achtiende monnik geweest. Het vieren van verjaardagen hoort niet thuis in een tempel, omdat de monniken juist afstand willen nemen van dergelijke zelferende verzinsels. Dit heeft zich doorgezet in de algemene cultuur van het land.
Toen Sammy uiteindelijk geen monnik meer was, is hij wel zijn verjaardag gaan vieren, maar op een iets andere manier. Hij vertelt ons dat hij op die dag zijn moeder geld geeft, om haar te bedanken dat ze hem op de wereld heeft gezet. ‘Ik hou iedere dag zielsveel van m’n moeder’, zegt hij met een glimlach, ‘maar die dag sta ik er nóg een beetje extra bij stil’. Dat ga ik onthouden, denkt Stef. Later op de avond bedankt hij zijn vader en moeder voor zijn verwekking, nadat hij een virtueel kaarsje heeft uitgeblaast tijdens het videobellen.
Mijn komende honderd verjaardagen zullen niet aan deze kunnen tippen. Allemaal nogmaals bedankt voor de lieve berichten. In het volgende blog gaan we naar een loko dorp waar backpackers bier drinken in rubberen banden. Gegarandeerd sensatie.