84 Gallery, Chiang Mai, 00:26
Het is levensgevaarlijk om een toerist te zijn zonder plan. De lokale tuk tuk chauffeurs mogen de helft van de tijd dan wel een paar tanden missen, maar dit compenseren ze met een overvloed aan overtuigingskracht.
Het is woensdagochtend. We droppen onze backpacks in de opslagkamer van het hotel en wandelen vol zelfvertrouwen Bangkok in. We zijn er ten slotte al drie dagen, praktisch locals dus. Struinend over Khaosan Road, een bruisende toeristenstraat, bespreken we onze opties voor de dag. Naar een cool winkelcentrum waar iedere verdieping een ander land moet voorstellen, lekker onze voeten laten masseren of nog een tempel bezoeken. Plots valt er een plens regen uit de met smog vervuilde hemel, dus schuilen we even onder een dakje.
En dan gebeurt het. Onze ogen kruisen de ogen van een lokale wegpiraat, gewapend met zijn driewielige ros. Hij ruikt onze besluiteloosheid op 20 meter afstand en slaat genadeloos toe. Binnen een mum van tijd zijn onze plannen van ‘Degelijk een tempel bezoeken’ omgelelult naar ‘Bootrondvaart door de sloppenwijken van Bangkok’. Stef vouwt zich in de tuk tuk en met gevaar voor eigen leven rijden we naar een afgelegen haven. Na een intense afdingsessie lukt het ons om de prijs voor de boottocht te halveren. En niet zomaar een boottocht; een privéboottocht. In heel Bangkok blijkt namelijk niemand geïnteresseerd om in een improvisatieboot te dobberen in de regen.
We passeren talloze woningen, van krotten tot villa’s, verzonken in ruige natuur. Richting het einde probeert een levensgroot Buddha-beeld ons te laten schrikken door achter de daken uit te springen. Gelukkig krijgt hij ons niet te pakken.
Na drie innoverende dagen vol geuren en kleuren, is het mooi geweest in Bangkok. We laten de grootste stad van Thailand (met maarliefst 10.5 miljoen inwoners) achter ons en reizen per trein verder naar de op een na grootste stad, Chiang Mai. Voor de Polarstep fans onder ons, ziet de reis er als volgt uit:
In totaal zitten we 12 uur in de trein, waarvan we het overgrote gedeelte in de nacht reizen. We stappen in en worden verwelkomt door een lange gang van blauwe gordijntjes, waar zich bedden achter bevinden. De plekken die we toegewezen krijgen, liggen zo’n 20 meter van elkaar af. Eindelijk even rust, denkt Simone, maar helaas is de overbuurvrouw van Stef een aardige Brit die het niet erg vindt om van bed te wisselen. We wisselen nog wat onnozele opmerkingen uit door de kleine opening van onze gordijntjes, terwijl 700 kilometer spoor in hoog tempo onder ons door raast.
De ochtend breekt aan en de gehele cabine ruikt naar plas. Om naar de wc te kunnen, moet de treinreiziger namelijk met volle blaas een intensief parkour afleggen, bestaand uit obstakels zoals ventilatoren, hangende backpacks en medepassagiers. Eenmaal aangekomen bij de wc moet de treinreiziger zich op strategische wijze door de deur van het hok wurmen, welke na zo’n 30 centimeter tegen de wc botst en dus niet verder open gaat. Wie besluit staand in de wc te plassen, zal zowel de bril, muur en vloer meepikken vanwege de hevig schuddende trein. Wie besluit te zitten, zal de plas van zijn of haar voorganger moeten trotseren. Samengevat is het één individu aan het begin van de reis niet gelukt om in de wc te plassen, resulterend in een oneindige lus van plas wat zich aan de schoenen van reizigers steeds verder de cabine in verspreidde.
Dit is bij lange na niet het meest schokkende wat we die dag hebben meegemaakt. We komen in de ochtend aan in Chiang Mai en reizen af naar ons eerste hostel, genaamd 84 Gallery. De eigenaar, Non, ontvangt ons met open armen en vertelt ons aan de hand van brochures over de dingen die in de buurt te doen zijn. Ons oog valt op een brochure van de zogeheten ‘Chiang Mai Cabaret Show’, waarop ietswat gek ogende vrouwen in interessante kostuums zijn afgebeeld. Dat moeten we zien, dachten we.
Voordat we de show bezoeken, gaan we nog ergens wat eten. Langs ons zit een Zweeds koppel. Stef zegt tegen Simone dat ze een goede Zweed zou zijn, omdat ze veel zweet. Simone zucht diep en gaat verder met haar maaltijd.
Met een volle buik lopen we binnen bij de cabaretshow. Het speelt zich af in een geïmproviseerde loods, midden op het plein van een grote markt. In de loods bevindt zich een feestelijk barretje, gevolgd door een groot podium met daarop een rood, dicht gordijn. Met lichtelijk ongemak nemen we plaats op onze barkrukken. We hebben namelijk gelezen dat de show weleens toeschouwers uit het publiek pikt om te assisteren. Gelukkig zitten er nog een man of twintig om ons heen. We zitten veilig op de middelste rij, dus hoe groot is de kans.
Plots gaan de lichten uit. De muziek zwelt op en de gordijnen vliegen open. Drie vrouwen met tamelijk grote borsten doen een dansje. Het publiek wordt wild. Dit herhaalt zich nog een keer of drie, en dan escaleert de boel helemaal uit de hand. Een vrouw met pittig kort haar begint op lichtelijk erotische wijze rondjes te lopen in het publiek en toeschouwers op het hoofd te kussen. Bij de tafel voor ons krijgt een man een flinke smakkerd op zijn voorhoofd. De lippenstift laat een felrode afdruk achter. Stef vindt het hilarisch. ‘Heb ik even geluk dat ik dat niet ben’, denkt hij.
Nadat we de kort pittig haar-mevrouw van dichtbij gezien hebben, zegt Simone tegen Stef dat ze haar borsten echt mooi vindt. Stef weet niet zo goed wat hij hierop moet reageren. Ja? Vind ik ook? Hij glimlacht maar ongemakkelijk terug, dat lijkt hem het veiligst. Simone ziet de kortsluiting in het hoofd van Stef ontstaan, en vraagt hem of hij weet dat het allemaal nepborsten zijn. Op dit moment heeft Stef door dat hij al een half uur naar mannen aan het kijken is. Of beter gezegd, ladyboys. We moeten er allebei erg om lachen, terwijl voor onze ogen de show steeds verder aan het escaleren is.
Het gordijn gaat voor de zoveelste keer dicht. Achter ons horen we een opkomende tromgeroffel, gevolgd door een luide aankondiging met Thais accent: ‘LADIES AND GENTLEMEN, RIHANNA’. De gordijnen vliegen weer open, en daar staat de Ali Express versie van Rihanna de longen uit haar lijf te playbacken en een stoel te bevredigen. Stef gaat helemaal stuk. C-merk Rihanna draait nog een paar rondjes aan de paaldanspaal en loopt vervolgens met een grijns op zijn/haar gezicht het publiek in. Na een paar passen merkt Stef dat Rihanna hem recht in de ogen aan het kijken is, en dat hij/ze in een rechte lijn zijn kant op loopt. Stef probeert snel de situatie te deëscaleren door ongemakkelijk een slok van zijn bier te nemen, maar het is al te laat. Rihanna strekt zijn/haar hand uit en neemt Stef mee naar het podium. Hij neemt plaats op de recent betastte stoel. Rihanna positioneert zich achter hem en begint aan de bovenste knoop van zijn blouse te friemelen. De activiteiten die zich in de daaropvolgende minuten afspelen, zijn te exotisch om in dit blog te beschrijven. Dit kunnen we simpelweg niet maken richting de opa’s en oma’s die meelezen. Mocht je het écht willen weten, moet je me maar een privéberichtje sturen.
Voor de aankomende week staat er een wandeltocht en overnachting in de jungle op de planning. We hebben gisteren al een ritje gemaakt naar een hele mooie waterval, waar je binnenkort meer over leest. Oh, en Simone heeft haar supersonische tandenborstel weer teruggevonden. Ze heeft wel haar oplader in het vorige hostel laten liggen. Het is geven en nemen in Azië.